سوپرایز کوچیکی که قرار بود بهتون بگم، تغییر دامنهٔ وبلاگ از eliwe.blog.ir به eliwe.ir هست!!
هزینه اش چقدر شد؟! ۱۲۰ تومن واسه خرید یه دامین پنج ساله از ایرنیک و ۶۰ تومن هم واسه خرید پنل معمولی بیان تا اجازهٔ اتصال دامین به وبلاگ رو برای یک سال بهم بده، جمعا ۱۸۰ تومن هزینه شد که بنظرم خیلی ضروری نبود، ولی خب گفتم چون شاید بعضی ها کنجکاو باشند، همچنین بخاطر ثبتش توی لحظه و وبلاگ.
ممنون بابت نگاه هاتون:)
واسه اینکه امکان تعامل داشتن با من فراهم بشه، قالب وبلاگ رو ویرایش کردم و دکمۀ لایک کردن رو بهش اضافه کردم، البته با یه سری ریزه کاری خیلی کوچیک،
گفتم بهتون بگم تا در جریان باشید، ممنون بابت نگاه های زیباتون:)
خیلی وقته که تو فکر یه قالب خوب برای وبلاگم...
یه قالب که هم واکنش گرا باشه، هم مینیمال،
هم ساده و چشم نواز، با طیف رنگی مشکی و خاکستری،
میزارمش توی لیست کار هایی که بعد از کنکور باید به حسابش برسم...
نمیخوام سه ساعت مقدمه چینی کنم،
فضای بلاگ نویسی بیان مسموم شده،
یا شایدم بوده...
وبلاگ نویسای بیان بدون پرده صحبت می کنند،
از ل&ی&س زدن معشوق تا ... و ...
بخش گزارش و کنترلم هم که تعطیله...
از دوستان هم که خواهش می‌کنیم در جواب میگن که مسئلهٔ خاصی نیست،
به شخصه با چنین فضایی حال نمی کنم...
اینگار بیان رو ساخته و به امان خدا ولش کرده‌اند،
میدونم که شاید این مطلب رو کسی نخونه،
ولی اگر میخونید، لاقل شما مراعات کنید،
اگر هم رعایت می‌کنید، دمتون گرم...
محدود کردن کار جالبی نیست،
از تاریخ 6 بهمن به مدت 11 روز وبلاگ نوشتن رو کنار گذاشتم،
بلکم وقت بیشتری واسه درس خوندن داشته باشم.
اما نتیجۀ خاصی حاصل نشد...
بجاش توی تلگرام داخل چندتا چت روم جدید عضو شدم،
چندتا بازی نصب کردم،
و خلاصه سرتون رو درد نیارم،
هیچ چیز عوض نشد...
از یکی دوستام که خیلی درس میخوند پرسیدم چه برنامه هایی رو گوشیت نصبه،
بالغ بر پنج شیشتا سوشال مدیا رو گوشیش نصب بود،
گفتم چطوری درس میخونی با این وضعیت،
گفت که من هیچ وقت برنامه هامو حذف نمیکنم،
چون اینطوری دارم به خودم میگم که اردۀ ضعیفی دارم...
منم میخوام به جای محدود کردن،
سازگار شدن و هندل کردن رو یاد بگیرم،
خلاصه از این تریبون اعلام میکنم: من برگشتم!!
ششم تیر ماه ۴۰۴ برای خیلی ها یک تاریخ بی ارزش است،
برای خیلی ها یک روز عادی همانند بقیهٔ روز های سال،
ولی برای یک کنکوری معنای متفاوتی دارد،
تاریخ یک واقعهٔ سرنوشت ساز...
نمیخواهم بیشتر از این توضیح بدهم، این ها را گفتم تا عنوان تاپیک کمی روشن تر شود،
بنده تا این تاریخ در این وبلاگ هیچگونه فعالیتی نمیکنم،
قول میدهم، آن هم در محضر شما عزیزان،
از قدیم گفته اند "مرده و حرفش"!!
این را گفتم تا هم خیال خودم را از پایبند بودن به قولم راحت کنم، هم خیال شما را،
شاید پست های وبلاگ دیگر دوستان را بخوانم،
شاید کامنت بگذارم، ولی هیچ تاپیکی منتشر نمیکنم،
دیگر با قالب وبلاگ و سایر بخش های بیان کاری ندارم،
سعی میکنم وقتی دلم برای نوشتن در وبلاگ تنگ شد،
یک کامنت در زیر همین پست بگذارم و بس!!
هیچوقت نویسندگان وبلاگ هایی که آمار بازدیدشان را پنهان می کنند درک نکرده ام،
عیب نیست ولی همیشه در ذهنم یک علامت سوال است، چرا؟!
همیشه برایم نوشتن اولین نوشته‌ی دفتر ژورنال جدیدم، نوشتن اولین پست حساب جدیدم در یک سوشال مدیای نو پا یا حتی یک دفترچه یاداشت ساده خیلی سخت بوده،
چون دقیقا آدم نمی داند چه بنویسد تا وقتی بعدا دوباره آن صفحه را باز کرد، از نوشتن آن جملات دل زده نشود...
سعی میکنم به رسم ادب چند جمله‌ی کوتاه بنویسم:
در این وبلاگ قصد دارم تا روزمرگی ها، دل نوشته ها و هر موضوعی که بنظرم جالب و کارآمد است را با شما به اشتراک بگذارم،
و همچنین سعی می کنم کوتاه بنویسم تا از خواندن تاپیک ها خسته نشوید،
ممنون که بدون قضاوت کردن می خوانید...
بسم الله الرحمان الرحیم
تراوشات یک ذهن ADHD
مینویسم تا کبودی...
