آقای اِلیو

قبلنا وضعیتم خیلی متفاوت از این برهه‌ی زندگیم بود،

بلد نبودم چیکار کنم، ولی خودمو به در و دیوار میزدم تا راهشو پیدا کنم،

زمین میخوردم، بلند میشدم و دفعه‌ی بعدی محکم تر زمین میخوردم،

ولی بازهم ادامه میدادم، نمیدونم انگیزم واسه اون همه تلاش چی بود.

انگار شکست رو بخشی از پرسه‌ی موفقیت میدونستم:)

ولی الان همه چی فرق کرده، بلدم چیکار کنم، امید هم دارم،

ولی تلاش کردن برام خیلییی سخت شده، ایده آل گرا شدم،

اهمال کار شدم، و فقط موفقیت های بزرگ خوشحالم میکنه...