نوشته های من
یکم حالم خوب نیست، شاید واسه استرس کنکوره، یا شایدم واسه زیاد خونه موندنمه، میخواستم از این تریبون اعلام کنم اگه با پستام، کامنتام یا ... کسی رو ناراحت کردم شرمنده، معذرت میخوام، این محتوایی که داره توی وبلاگ منتشر میشه بیشتر یه سری دلنوشتن که زیاد روشون فکر نمیکنم و صرفا می‌نویسم، پس تحمل کنید تا این ایام بگذره، ممنون بابت نگاهاتون.
جدیدا توی یه کانال تلگرامی کلاس آنلاین و آزمون شرکت کردم، و خب یه مبلغی هم پرداخت کردم تا ثبت نام بشم، نتیجه ای جز استرس و نگرانی برام نداشت، استرس برای چی: بی نظمی توی برگزاری کلاس ها و آزمون ها، غلط بودن کلید بعضی از سوالات، سوالات غیر استاندارد، جامعهٔ آماری ۴ یا ۵ نفرهٔ آزموناشون و همچنین ادبیات زشت و زنندهٔ پشتیبان دوره.
خلاصه شرکت توی دوره های تلگرامی مخصوصا واسه کنکور رو توصیه نمیکنم، پولتون رو خرج کافه یا فست فود کنید، ولی به چنین کانالایی اعتماد نکنید.
مطالب بلند رو بیشتر می‌پسندید یا مطالب کوتاه رو؟ یا به صورت کلی تر ضائقه مطالعاتی تون چطوره؟ مطالب یه تاپیک چند خط باشه راحت تر می‌تونید باهاش ارتباط بگیرید؟
لطفا یه دقیقه وقت بزارید توی چت ناشناس بهم بگید🙏 نظراتتون واسم خیلی مهمه.
لینک چت ناشناس رو توی منوی سایت گذاشتم، اگه انتقادی، پیشنهادی، حرفی یا موردی بود که دوست داشتید باهام به اشتراکش بزارید، اونجا بهم بگید ( نیاز به ریجستر و لاگین نداره )
ادیت: بنا به دلایلی لینکشو برداشتم:)
از وقتی تصمیم گرفتم کلا قید آدما رو بزنم انگیزم واسه انجام کارای روزانم منفی صفر شده، یه تجدید نظری باید بکنم، نمی‌دونم رابطهٔ انگیزه با تنهایی چیه، و وقتشم ندارم بفهمم...
توی وبلاگ ها اغلب مطالب غمگینه، همه دارن راجب مسائل غمگین زندگیشون می‌نویسن، و از طرفی اکثر اسامی نویسنده ها مستعاره، بنظرم علت این دپ نوشتنا اینه که طرف میتونه با یه احساس امنیتی خودش باشه، میتونه اون ماسکی رو که از بچگی بخاطر شرایط خونواده و اطرافیان به صورتش زده رو کنار بزنه و لاقل اینجا خودش باشه، میتونه با نوشتن یکمی آروم بشه، اینجا ( بیان و وبلاگ ها ) مثل اینستاگرام یا تلگرام نیست، اینجا قرار نیست همه چیز لاکچری باشه، قرار نیست راجب باشگاه رفتن بنویسیم، یا فلان روز رفتم کافه، یا روتین خوابم، یا چه میدونم همه چیز اوکیه، فلان قدر پول در میارم و ...، اینجا زندگی جریان داره، شاید بشه گفت ذات واقعی زندگی رو توی وبلاگ هایی پیدا کنید که نویسنده هاشون با اسم مستعار می‌نویسن، البته منظورم خودم نیست، چون من زندگی نمیکنم.
تنهایی بقیه رو نمی‌دونم، ولی مال من انتخابیه، مثلا سیمکارتی که یه سال خریده بودم و دوستای دانشگام بهش زنگ می زدن رو عوض کردم، یا حتی سیمکارتی که شمارهٔ دوستای راهنمایی و دبیرستانم روش بود، یا پیج شخصیم رو که اسم رفقا و فامیلا داخلش به چشم می‌خوردن، الان دارم تنهاییم رو یه لول بالا تر آپدیت می‌کنم، دارم رو غریبه شدن با خونواده و مهربون نبودن کار می‌کنم ( راجب این مورد توی پستای قبلی خیلی صحبت کردم )، خلاصه، باید یاد بگیرم واسه تنهاییام برنامه ریزی کنم، چون قراره خیلی تنها بشم:)